Είναι πλέον ευρέως γνωστό ότι στο Eat Dessert First μας αρέσουν πολύ τα γλυκά. Όμως,ο Ρούπερτ, ένα από τα ιδρυτικά μας μέλη, μας θύμισε κάτι πολύ πιο σημαντικό… Μας αρέσουν πολύ περισσότερο οι γλυκές πράξεις! Και δεν υπάρχει τίποτα πιο γλυκό από το να δίνεις αγάπη.

Δώσε αγάπη και πάρε χαρά… Πρόκειται για το σύνθημα της Εθελοντικής Διακονίας Ασθενών, μιας οργάνωσης την οποία στηρίζουμε με την εθελοντική προσφορά μας. Γι’ αυτό το θέμα θέλουμε να μιλήσουμε στο νέο μας άρθρο, να μοιραστούμε την εμπειρία μας ως εθελοντές και να αναλύσουμε την αξία της προσφοράς αγάπης στον πλησίον μας, η οποία πιστεύουμε με την καρδιά μας πως μπορεί, εκτός από των άλλων, να βελτιώσει κυρίως τη δική μας ζωή.

Η Εθελοντική Διακονία Ασθενών είναι ένα πρόγραμμα ποιμαντικής φροντίδας της Αρχιεπισκοπής Αθηνών για τους νοσηλευομένους ασθενείς. Είναι άνθρωποι που προσφέρουν εθελοντικά τρεις ώρες από το χρόνο τους, για μια, δυο, τρεις μέρες το μήνα -όσες θέλει ο καθένας- για να καθήσουν με ένα παιδί ή έναν ηλικιωμένο που έχει ανάγκη από παρέα. Για να του ανακουφίσουν τις πρακτικές ανάγκες, να δώσουν ένα ποτήρι νερό ή να αλλάξουν μια πάνα, αλλά περισσότερο για να προσφέρουν λίγη παρέα, συζήτηση, παιχνίδι, αγκαλιά, κατανόηση. Ένα αυτί που θα ακούσει τον πόνο ενός αρρώστου και ένα χέρι που θα χαϊδέψει ένα παιδί που είναι μόνο.

Είμαι εκεί για να παίξουμε μπάλα και να την κλωτσήσεις όσο πιο ψηλά μπορείς. Είμαι εκεί για να σου πω ότι είναι η ώρα να πλύνεις τα χέρια σου για να φας. Για να κάνω μια γκριμάτσα που λέρωσα τη ρόμπα μου και να γελάσεις. […] Έρχομαι εκεί γιατί σ’ αγαπώ αλήθεια και θέλω (να προσπαθήσω πολύ) να σου δώσω τρεις ώρες παιχνιδιού, γέλιου, φροντίδας, αγάπης, τρεις ώρες όπως αξίζουν σε κάθε μικρό θαύμα όπως εσύ!

Εθελοντής Διακονίας Ασθενών

Για την Εθελοντική Διακονία Ασθενών μάθαμε τυχαία, βλέποντας εθελοντές με άσπρες ρόμπες να παίζουν με παιδιά στο Νοσοκομείο Παίδων. Συμμετέχοντας κι εγώ ως εθελόντρια, βίωσα πραγματικά το πόση χαρά παίρνεις δίνοντας αγάπη. Και όχι μόνο χαρά, αλλά και πείρα, γνώση, αυτοπεποίθηση, ωρίμανση του εαυτού. Θέλω να το κάνω εικόνα αυτό, όχι με λόγια γενικά και αόριστα, αλλά χειροπιαστά, μέσα από την προσωπική μου εμπειρία. Όχι επειδή έχω την πείρα για να μιλήσω για κάτι τέτοιο, αλλά μέσα από μια απλή, μικρή ιστορία που συμπυκνώνει όλα αυτά που θέλω να πω.

Μια φορά και έναν καιρό, ξεκίνησα όλο ενθουσιασμό τη βάρδιά μου, έχοντας στην τσάντα μου παιχνίδια και στο μυαλό ιδέες για να περάσουμε όμορφα με το νέο μικρό μου φίλο. Αλλά έλα που εγώ αλλιώς τα υπολόγιζα και η ζωή αλλιώς τα έφερε… Ο μικρός ούτε να παίξει με τα παιχνίδια μου ήθελε, ούτε να συζητήσει μαζί μου είχε καμιά όρεξη… Τελικά τον έπεισα να κατέβουμε στην αυλή. Γρήγορα, όμως, ανακάλυψα πως το μόνο που ήθελε ήταν να καθόμαστε στο ασανσέρ του νοσοκομείου και να πατάει τα κουμπιά, να πηγαίνουμε πάνω κάτω. Του έκανα το χατήρι μια, δύο, τρεις, δέκα… Κάποια στιγμή, άνθρωπος είμαι, κουράστηκα, είχε και καύσωνα, άρχισα να προσπαθώ να τον βγάλω έξω. Τι παρακάλια, τι προειδοποιήσεις, τι υποσχέσεις, τίποτα αυτός… «Θα το χαλάσεις έτσι όπως τα πατάς» του έλεγα και πάταγε τα κουμπιά ακόμα πιο πολύ. Άνθρωποι έμπαιναν, έβγαιναν, εμείς εκεί, πάνω κάτω, πάνω κάτω στους ορόφους. Κάποια στιγμή εκνευρίστηκα, δεν μπορούσα να αναπνεύσω εκεί μέσα, κόντευα να βάλω τα κλάματα. Με τη δική μου ένταση πείσμωσε και εκείνος ακόμα πιο πολύ. Για να μην τα πολυλογώ, αν δεν περνούσε ένας υπάλληλος που τον ήξερε να τον μαλώσει, μπορεί ακόμα εκεί στο ασανσέρ να είμασταν… Πέρασε όμως και ο μικρός βγήκε, με μισή καρδιά βέβαια.

Επιστρέφοντας στο δωμάτιο ένιωσα άσχημα που δεν είχα καταφέρει να διαχειριστώ την κατάσταση όπως θα ήθελα. Έτσι, για να συμφιλιωθώ μαζί του, έκανα μια μικρή κουβέντα και συμφωνήσαμε να πάμε πάλι κάτω, ειρηνικά αυτή τη φορά. Του έδειξα εμπιστοσύνη και πήγαμε πάλι στο ασανσέρ όπως ζητούσε. Μπήκαμε, πάτησε το κουμπί, το ξαναπάτησε και τότε την πάτησε… Το ασανσέρ κόλλησε ανάμεσα στους ορόφους. Του είπα να μη φοβάται, ότι θα το λύσουμε, ότι είμαστε ασφαλείς, και πάτησα πάλι το κουμπί. Ευτυχώς μετά από λίγη ώρα το ασανσέρ πήρε μπρος και κατεβήκαμε. Βγαίνοντας, έγινε κάτι που δεν περίμενα με τίποτα… Ήρθε πάνω μου, με αγκάλιασε και μου είπε συγνώμη… Του είπα ότι δεν πειράζει και μέσα μου διαλύθηκε όλη η απογοήτευση. Ένιωσα ότι με ένα άγνωστο παιδί ζήσαμε μια στιγμή που μας έφερε κοντά, ότι μπόρεσα ακόμα και με την απειρία μου να αγγίξω τον συναισθηματικό του κόσμο, ότι μπορεί η έλλειψη υπομονής μου αρχικά να τον πλήγωσε αλλά η εμπιστοσύνη μου μετά τον συγκίνησε. Μπορεί και τίποτα από αυτά να μη συνέβη πραγματικά, αλλά εγώ έφυγα από τη βάρδια πιο ώριμη και γεμάτη χαρά και καλή υπερηφάνεια για τον εαυτό μου.

Φανταστείτε τώρα αν από μια δυσκολία που έτυχε μια φορά βγαίνει τόση χαρά, πόση πολλή υπάρχει σε κάθε βάρδια που θα παίξουμε, θα μιλήσουμε, θα ηρεμήσουμε, θα φάμε, θα γελάσουμε, θα τραγουδήσουμε, θα χοροπηδήσουμε… Μέσα στο δυσάρεστο για όλους περιβάλλον του νοσοκομείου φτιάχνουμε για λίγη ώρα μια χαρωπή και ζεστή γωνιά, όπου τα παιδιά ξεχνάνε τη μοναξιά τους. Για τους ηλικιωμένους -αν και δεν έχω ανάλογη εμπειρία- είμαι σίγουρη ότι ισχύει το ίδιο.

«Αυτός που παίρνει κάτι, δέχεται ανθρώπινη χαρά. Αυτός που δίνει, δέχεται θεϊκή χαρά.» έλεγε ο Άγιος Παΐσιος, όπως διαβάζουμε στο βιβλίο «Πνευματική Αφύπνιση» (βρείτε το δωρεάν εδώ). Σύμφωνα με τον ομότιμο καθηγητή της Θεολογικής Σχολής ΑΠΘ, Γ. Μαντζαρίδη, «Ο εθελοντισμός δεν επιβάλλεται, αλλά εμπνέεται από εκείνους που δραστηριοποιούνται και θυσιάζονται για τους άλλους. Ο χριστιανικός εθελοντισμός θεμελιώνεται στην αγάπη προς τους άλλους και οικοδομείται με το πνεύμα της διακονίας και της θυσίας για τους άλλους.»

Να μάθει κανείς να χαίρεται με το να δίνει. Όταν χαίρεται με το να δίνει, είναι τοποθετημένος σωστά, είναι δικτυωμένος με τον Χριστό· έχει τη θεία Χάρη. Όταν δίνει ή προσφέρει κάτι, η χαρά έχει θείο οξυγόνο.

Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου, ΛΟΓΟΙ Β’ «Πνευματική Αφύπνιση» (κατεβάστε το δωρεάν εδώ)

Η επιστήμη της ψυχολογίας, από την άλλη, διαβάσαμε πως υποστηρίζει ότι ο εθελοντισμός προσφέρει συναισθηματικά οφέλη στους εθελοντές, όπως ένα διαρκές αίσθημα ηρεμίας, μειωμένο στρες και αυξημένη αυτοεκτίμηση· συνδέεται επίσης με χαμηλότερα επίπεδα κατάθλιψης. Φυσικά έχει και πολλά κοινωνικά οφέλη, μιας και μέσω του εθελοντισμού μπορεί κανείς να δημιουργήσει σχέσεις με άλλους ανθρώπους και να αποκτήσει κοινωνικές και διαπροσωπικές δεξιότητες.

Αυτό που δεν γνωρίζαμε είναι πως, όπως υποστηρίζει η S. Watson του Harvard Women’s Health Watch, ο εθελοντισμός έχει θετικές επιδράσεις ακόμα και στη φυσική υγεία του ανθρώπου, στη χαμηλότερη αρτηριακή πίεση και στο μεγαλύτερο προσδόκιμο ζωής. Οι έρευνες δεν μπορούν βέβαια να συνδέσουν απευθείας τα οφέλη στην υγεία ως αποτέλεσμα με τον εθελοντισμό ως αιτία, μιας και οι εθελοντές τείνουν να έχουν έναν πιο υγιεινό τρόπο ζωής γενικά. Αυτό που μπορούμε και οι εθελοντές της Διακονίας να πιστοποιήσουμε, όμως, είναι ότι σίγουρα η φυσική άσκηση και η κατανάλωση ενέργειας στις βάρδιες είναι μεγάλη. Μπορούμε ακόμα και ως γυμναστική να το δούμε λοιπόν!

Δε χρειάζεται να είναι κανείς έμπειρος παιδαγωγός, ψυχολόγος ή άλλος σχετικός επαγγελματίας. Χρειάζεται να έχει αγάπη και καλή καρδιά, αυτό που και οι άλλοι έχουν ανάγκη από εμάς. Τώρα, αν τύχει να είμαστε και επαγγελματίες σε σχετικό κλάδο, ακόμα περισσότερα τα οφέλη. Ακόμα και αν βγάλει κανείς το κομμάτι της ανιδιοτελούς προσφοράς στον άλλον και το δει πρακτικά, η εμπειρία που αποκτούν οι εθελοντές είναι τεράστια, τόσο για τη δουλειά τους όσο και για τη ζωή γενικά. Ασκούμαστε στην υπομονή και στην επιμονή, στη φροντίδα των αρρώστων (που δυστυχώς σίγουρα κάποια στιγμή στη ζωή μας θα αναλάβουμε), στην επικοινωνία με άγνωστα πρόσωπα είτε παιδιά είτε ενήλικες, στους τρόπους διαχείρισης δύσκολων καταστάσεων, στον αυτοσχεδιασμό (μιας και δεν ξέρεις από πριν τι θα προκύψει), στην ενσυναίσθηση και στην ενεργητική ακρόαση (να ακούμε πριν μιλήσουμε), στις δημιουργικές ιδέες για απασχόληση, στην προσέγγιση ανθρώπων από άλλους πολιτισμούς.

Όλα αυτά τα μαθαίνει κανείς στην πράξη, αλλά πριν από αυτό τα διδάσκεται στο πρόγραμμα θεωρητικής εκπαίδευσης που διοργανώνει η Εθελοντική Διακονία Ασθενών. Αν το καλοσκεφτούμε εμείς είμαστε που έχουμε το μεγαλύτερο όφελος: δωρεάν εκπαίδευση και δωρεάν πρακτική άσκηση σε πράγματα που όλοι κάπου θα χρειαστούμε στη ζωή μας. Τα σεμινάρια είναι οργανωμένα σε δύο σαββατοκύριακα και περιλαμβάνουν ομιλίες από ειδικούς και επαγγελματίες, για πληθώρα ζητημάτων, όπως η δημιουργική απασχόληση, η διαχείριση θυμού και συναισθηματικής εμπλοκής, η οριοθέτηση των σχέσεων, οι ειδικές ανάγκες, τα λοιμώδη νοσήματα, οι χρόνιες ασθένειες και άλλα.

Όποιος λοιπόν θέλει να γίνει εθελοντής, η διαδικασία είναι πολύ απλή. Παίρνει ένα τηλέφωνο την Εθελοντική Διακονία Ασθενών (210 7752706), δηλώνει ότι επιθυμεί να γίνει εθελοντής και κλείνει μια συνάντηση στα γραφεία της στους Αμπελόκηπους (Αλεξανδρουπόλεως 23) στην οποία θα συζητήσει χαλαρά με κάποιον/α κοινωνικό/ή λειτουργό της Διακονίας. Έπειτα, πρέπει να περιμένει να παρακολουθήσει τα σεμινάρια, τα οποία γίνονται τακτικά ανά λίγους μήνες. Αφού ολοκληρώσει τη θεωρητική εκπαίδευση, θα κάνει κάποιες βάρδιες πρακτικής μαζί με έναν έμπειρο εθελοντή και στη συνέχεια θα αναλάβει μόνος του. Θα κανονίζει τηλεφωνικώς τις βάρδιες που τον βολεύουν (11.0-14.00, 14.00-17.00, 17.00-20.00), θα φοράει την άσπρη ρόμπα του και… τα υπόλοιπα θα τα ζήσει στην πράξη!

Διαβάστε πρώτοι κάθε νέο μας άρθρο!

Βρείτε μας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσής μας:

• Instagram: @eatdessertfirstgreece 
• Facebook profile: Giorgos Eliza Vlachakis
• Facebook page: eatdessertfirstgreece
• Twitter: @eatdessert1stGr
• Pinterest: eatdessert1stGr
• WordPress: Eat Dessert First Greece
• LinkedIn: Eliza Neofytou
• Reddit: eatdessertfirstgr

Ακολουθήστε μας συμπληρώνοντας το email σας στο πεδίο στο κάτω μέρος της ιστοσελίδας μας, για να σας έρχεται με email κάθε νέο μας άρθρο μόλις κυκλοφορήσει. Μην ξεχάσετε να κάνετε επιβεβαίωση της εγγραφής σας, στο email που θα σας έρθει! 🤗 Όσοι είστε κι εσείς wordpress bloggers, πατήστε απλώς follow.