Ωραία τα γλυκάκια, ξέρετε πόσο τα αγαπάμε, αλλά πρέπει να προσέχουμε και την υγεία μας… Στο γλυκό μας ταξίδι στη Λίμνη Πλαστήρα επισκεφθήκαμε όμορφα χωριά, μονές, καταρράκτες, κάναμε πεζοπορίες και δραστηριότητες στη φύση, μάθαμε την ιστορία της περιοχής, ανακαλύψαμε τα κράνα -φανταστικά ελληνικά superfoods- και δοκιμάσαμε πρωτότυπο λικέρ και μαρμελάδα από την υπερτροφή αυτή.

Μείναμε σε ένα από τα πανέμορφα χωριά της Λίμνης Πλαστήρα, στην Πεζούλα με τους πετρόχτιστους τοίχους, τις κεραμιδένιες στέγες και τα στενά δρομάκια. Η λίμνη και τα χωριά της βρίσκονται στο οροπέδιο της Νεβρόπολης, στο Νομό Καρδίτσας. Νεβρόπολις ονομαζόταν η περιοχή από τα αρχαία χρόνια, λόγω των πολλών ελαφιών που ζούσαν στην περιοχή (νεβρός σήμαινε νεογνό ελάφι).

Τα βουνά που περιβάλλουν τη λίμνη και τα μικρά χωριά δημιουργούν ένα ονειρικό σκηνικό, που ηρεμεί το μάτι και καθαρίζει το μυαλό. H Πεζούλα είναι ένα από τα δεκάδες γραφικά χωριά μέσα στην καταπράσινη -με κόκκινες φθινοπωρινές πινελιές- φύση, με μαγευτική θέα στη λίμνη και στα γύρω βουνά… Είναι ένας οικισμός χτισμένος στις δύο όχθες ρεματιάς του Μεγάλου Ποταμού, σε υψόμετρο 900 μέτρων.

Αναφορές για την ύπαρξή της υπάρχουν από το 16ο αιώνα. Όπως μάθαμε, στα μέσα του αιώνα αυτού γεννήθηκε στην Πεζούλα ο Ιερομάρτυρας Άγιος Σεραφείμ, Αρχιεπίσκοπος Φαναρίου και Νεοχωρίου. Ο Άγιος προσέφερε πολλά στην Εκκλησία και στον υπόδουλους Έλληνες με τα κηρύγματα του στην περιοχή των Αγράφων, προκαλώντας το μίσος των Τούρκων αγάδων. Η τίμια κάρα του φυλάσσεται στην Μονή Παναγίας Κορώνης στα Άγραφα, όπου και μόνασε ο Άγιος.

Η Ιερά Μονή Παναγίας Κορώνης Αγράφων βρίσκεται σε υψόμετρο 800 μέτρων, με πανοραμική θέα στο Θεσσαλικό κάμπο. Είναι αφιερωμένη στη Γέννηση της Θεοτόκου. Διαβάσαμε πως το όνομα της μονής προέρχεται πιθανώς από τη θέση της, σαν «κορώνα» του κάμπου. Χτίστηκε το 12ο αι. όταν βρέθηκε στην περιοχή η εικόνα της Παναγίας. Κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας στη μονή λειτουργούσε κρυφό σχολειό. Το 1943 το μοναστήρι πυρπολήθηκε από τους Γερμανούς και πολλά σπάνια χειρόγραφα και κειμήλια καταστράφηκαν. Από τη φωτιά σώθηκε η εικόνα της Παναγίας της Παμμακαρίστου. Σήμερα η μονή είναι ανοιχτή στο κοινό και χαρήκαμε πολύ που την επισκεφθήκαμε.

Στο δρόμο του γυρισμού από την Ιερά Μονή προς την Πεζούλα συναντήσαμε το χωριό Μεσενικόλα. Ίσως να σας είναι γνωστό το όνομα, μιας και εκεί παράγεται το Μαύρο Μεσενικόλα, μια μοναδική ποικιλία κόκκινου κρασιού. Από συνέντευξη του οινοπαραγωγού Γιώργου Καραμήτρου μάθαμε πως το 15ο αι. ήρθε στο χωριό ο Φράγκος ευγενής Monsieur Nicolas. Αναγνώρισε την αξία της συγκεκριμένης τοπικής ποικιλίας κρασιού και αφιέρωσε τη ζωή του στο να την καλλιεργεί. Η συμβολή του στην ανάπτυξη της αμπελουργίας στην περιοχή οδήγησε τους κατοίκους να τον τιμήσουν χαρίζοντας το όνομα του στο χωριό και στην ποικιλία κρασιού.

Η ποικιλία Μεσενικόλα παράγεται αποκλειστικά στην περιοχή και είναι χαρακτηρισμένη με Ονομασία Προέλευσης Ανωτέρας Ποιότητας (ΟΠΑΠ). Μας είπαν ότι το συγκεκριμένο κρασί ταιριάζει τέλεια με μήλα και αχλάδια… και αμέσως πήγε το μυαλό μας σε αχλάδια ποσέ, ένα γιορτινό γλυκάκι μιας και πλησιάζουν και τα Χριστούγεννα!

Ωραίες οι βόλτες με το αυτοκίνητο, μιας και μπορούμε να εξερευνήσουμε πολλά μέρη, αλλά αυτό που πραγματικά μας γεμίζει είναι να τα ανακαλύπτουμε με τα πόδια… Κάτι ξέρουν οι ντόπιοι που μαζεύουν φρέσκα υλικά από τα δάση της περιοχής και φτιάχνουν τα παραδοσιακά φαγητά τους.

Πεζοπορώντας στο δάσος που βρίσκεται τριγύρω και κατεβαίνοντας προς τη λίμνη βρεθήκαμε ανάμεσα σε έλατα, καστανιές και βελανιδιές και αναπνεύσαμε καθαρό, δροσερό αέρα που τόσο μας λείπει από τα πνευμόνια μας. Μας είχαν ήδη μιλήσει για τις κρανιές που φυτρώνουν εκεί, και όταν τις βρήκαμε ενθουσιαστήκαμε.

Οι κρανιές είναι δέντρα ιδιαίτερα διαδεδομένα στη Μεσόγειο. Οι καρποί τους λέγονται κράνα, είναι μικροί, στρογγυλοί και κατακόκκινοι, και ήταν γνωστοί από την Αρχαιότητα. Διαβάσαμε, μάλιστα, πως για πρώτη φορά αναφέρονται στην Οδύσσεια του Ομήρου: τα έδωσε η Κίρκη στους συντρόφους του Οδυσσέα ως τροφή, αφού τους είχε ήδη μεταμορφώσει σε χοίρους βέβαια. Ελληνικά superfoods τους τάιζε δηλαδή…

Συχνά τα κράνα διαπιστώσαμε ότι συγχέονται με τα κράνμπερις, προέρχονται όμως από διαφορετικά φυτά. Τα κράνμπερις είναι καρποί από αειθαλείς θάμνους της Β. Αμερικής και στη χώρα μας είναι εισαγόμενα, ενώ οι κρανιές είναι ελληνικά, αυτοφυή, φυλλοβόλα δέντρα που φυτρώνουν σε ορεινές περιοχές της Β. Ελλάδας. Έχουν βέβαια αρχίσει να καλλιεργούνται και σε φυτώρια πλέον.

Τα κράνα είναι επίσης πιο θρεπτικά από τα κράνμπερις. Όπως δείχνουν επιστημονικές μελέτες, έχουν τη μεγαλύτερη περιεκτικότητα σε βιταμίνη D και τη μεγαλύτερη αντιοξειδωτική δράση, σε σχέση με τα superfoods που έχουμε συνηθίσει, τα σμέουρα, τα βατόμουρα και τα φραγκοστάφυλα. Επίσης, έχουν περιεκτικότητα σε κάλιο αντίστοιχη με τη μπανάνα και το ακτινίδιο. Ένας μικρός διατροφικός θησαυρός που μας περιμένει στο μονοπάτι μέσα στο δάσος, αρκεί να κάνουμε έναν μικρό κόπο να τον αναζητήσουμε.

Ακούσαμε όλα αυτά και δοκιμάσαμε αμέσως να τα φάμε όπως ήταν… αλλά η γεύση τους μας φάνηκε λίγο ξινούτσικη… Ευτυχώς, τα κράνα γίνονται πεντανόστιμο λικέρ και λαχταριστή μαρμελάδα, τα οποία είναι εξίσου ωφέλιμα για την υγεία μας. Όπως έχει αποδειχθεί ερευνητικά από τη Γεωπονικής Σχολή του Αριστοτέλειου Πανεπιστήμιου Θεσσαλονίκης, οι θρεπτικές και φαρμακευτικές τους ιδιότητες δεν χάνονται στην μετατροπή τους σε άλλα παρασκευάσματα (απόσταγμα, αφέψημα και λικέρ).

Εκτός από το να τρώμε σωστά και υγιεινά, είναι πολύ σημαντικό και να γυμναζόμαστε, όσο μπορεί και προλαβαίνει ο καθένας. Μόνο έτσι θα μπορούμε να κάνουμε χωρίς ενοχές τις γλυκές μας ατασθαλίες! Στο Eat Dessert First ακολουθούμε την εξής φιλοσοφία: όταν θέλουμε να φάμε το γλυκάκι μας, κάνουμε μια αθλητική δραστηριότητα για να το αντισταθμίσουμε.

Για παράδειγμα, προσπαθούμε να περπατάμε σε μέτριο προς έντονο ρυθμό κατά μέσο όρο μία με μιάμιση ώρα την ημέρα. Το περπάτημα είναι μια από τις πιο ήπιες και απλές μορφές άσκησης. Παρόλο που είναι τόσο απλό τα οφέλη του είναι πολλαπλά για το σώμα, το μυαλό και την ψυχή μας: αδυνατίζει, μειώνει τον κίνδυνο χρόνιων παθήσεων, βελτιώνει τη διάθεσή μας, καθαρίζει το μυαλό μας. Και αυτά είναι μόνο λίγα από τα οφέλη του. Διάφορες έρευνες έχουν δείξει ότι το γρήγορο περπάτημα για μισή ώρα την ημέρα μπορεί να ελαττώσει σημαντικά τις πιθανότητες που έχει κάποιος να αναπτύξει 24 διαφορετικά νοσήματα!

Όσο για τα γλυκά, την υγεία και τις θερμίδες, το θέμα έχει ως εξής: Κατά μέσο όρο, ένας μέσος άνθρωπος με μία ώρα μέτριας έντασης περπάτημα θα κάψει περίπου 250-300 θερμίδες. Ένα μέτριο κομμάτι πάστα φλώρα με μαρμελάδα κράνο που φάγαμε έχει 360 θερμίδες. Αν είστε γλυκατζήδες λοιπόν, έχετε έναν λόγο παραπάνω να γυμνάζεστε! Και το περπάτημα είναι το πιο εύκολο για τον καθένα μας, το μόνο που χρειάζεται είναι άνετα ρούχα και ένα ζευγάρι αθλητικά παπούτσια.

Έτσι κάναμε κι εμείς, φορέσαμε τα αθλητικά μας και κατεβήκαμε από το χωριό Πεζούλα προς τη Λίμνη Πλαστήρα. Η τεχνητή λίμνη ήταν όραμα του Νικόλαου Πλαστήρα, στρατηγού και τρεις φορές πρωθυπουργού της χώρας. Καταγόταν από το Μορφοβούνι, ένα από τα μεγαλύτερα χωριά της περιοχής, σε υψόμετρο 800 μέτρων, με θέα στον κάμπο.

To 1928 ο Πλαστήρας συνέλαβε την ιδέα να κατασκευάσει ένα φράγμα στον παραπόταμο του Αχελώου, Μέγδοπα ή Ταυρωπό ποταμό. Το έργο υλοποιήθηκε πολύ αργότερα, το 1960 επί κυβερνήσεως Κωνσταντίνου Καραμανλή. Η λίμνη παραμένει μέχρι σήμερα ένα από τα μεγαλύτερα έργα της χώρας, μιας και χάρη σ’ αυτήν αρδεύονται χιλιάδες στρέμματα του Θεσσαλικού κάμπου, υδρεύονται η Καρδίτσα και πολλές άλλες κοινότητες, και κινούνται οι υδροστρόβιλοι του εργοστασίου παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος.

Μάθαμε επίσης πως στο μέρος όπου βρίσκεται σήμερα η γαλήνια λίμνη, λειτουργούσε στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο το «αόρατο» συμμαχικό αεροδρόμιο της Νεράιδας που δεν εντόπισαν ποτέ οι Γερμανοί. Λέγεται πως οι κάτοικοι των γύρω χωριών τη μέρα έκρυβαν τον αεροδιάδρομο με δέντρα και τη νύχτα άναβαν φωτιές για να τον βρίσκουν τα συμμαχικά αεροσκάφη. Έτσι οι Γερμανοί δεν το εντόπισαν ποτέ.

Με το πέρασμα του χρόνου η λίμνη γέμισε νερό και ενσωματώθηκε στο τοπίο με τρόπο αρμονικό, λες και ήταν πάντα εκεί. Στα νερά της σήμερα μπορεί να κάνει κανείς διάφορες δραστηριότητες. Εμείς επιλέξαμε το υδροποδήλατο, για να εξερευνήσουμε τη λίμνη από όσο πιο κοντά γινόταν! Μια μοναδική εμπειρία, και ταυτόχρονα μια πολύ καλή άσκηση. Σε 45 λεπτά υδροποδηλασίας κάψαμε τη μαρμελάδα που φάγαμε για πρωινό -και είχαμε φάει μπόλικη!

Ένα ακόμα μέρος που δε θα χάναμε με τίποτα είναι ο Καταρράκτης του Ανθοχωρίου. Στην είσοδο της διαδρομής είδαμε τον παραδοσιακό νερόμυλο. Μας εξήγησαν ότι ο μηχανισμός έχει δύο πέτρες που λειτουργούν με την ορμητική δύναμη του νερού και αλέθουν το καλαμποκάλευρο. Αγοράσαμε και μοσχομυριστή ρίγανη, ένα τέλειο σουβενίρ για να μας θυμίζει τον τόπο που γνωρίσαμε.

Συνεχίσαμε τη μαγευτική διαδρομή μέσα στο φαράγγι, ανάμεσα σε ψηλούς βράχους και πυκνή βλάστηση, πλατάνια, έλατα, ακόμα και τα αγαπημένα μας κράνα βρήκαμε. Στον καταρράκτη φτάσαμε εύκολα, με μισή ώρα πεζοπορίας. Περπατήσαμε παράλληλα με το ποτάμι, περάσαμε γεφυράκια και ρυάκια και θαυμάσαμε τις ομορφιές της ελληνικής φύσης, που δεν τελειώνουν ποτέ.

Συνεχίσαμε όμως και πιο πάνω, ακολουθώντας το πεζοπορικό μονοπάτι Β20… και φτάσαμε στα σύννεφα! Η θέα ήταν ονειρική, το υψόμετρο μεγάλο και η ησυχία απόλυτη.

Τελευταία στάση της γλυκιάς εκδρομής μας, η Ιερά Μονή Παναγίας Πελεκητής. Η μονή βρίσκεται σε υψόμετρο 1400 μέτρων, κρεμασμένη σε μια απόκρημνη πλαγιά των Αγράφων εδώ και πέντε αιώνες. Τα κελιά της είναι λαξευμένα μέσα στο βράχο· εκεί κατοικούσαν μοναχοί και λειτουργούσε κρυφό σχολειό την εποχή της Τουρκοκρατίας. Οι μοναχοί πρωταγωνίστησαν στην Επανάσταση του 1821, συμβάλλοντας στην απελευθέρωση του κοντινού ορεινού χωριού Καρίτσα.

Το κτίριο της μονής έχει ανακηρυχθεί διατηρητέο ιστορικό μνημείο και έχει βραβευτεί από την Ευρωπαϊκή Ένωση για την αρχιτεκτονική ανάδειξή του.

Στη μονή υπήρχε μια μικρή εικονίτσα της Παναγίας με το Χριστό στην αγκαλιά της, η οποία δυστυχώς έχει κλαπεί. Διαβάσαμε σε απόσπασμα από ιστορικό κείμενο του 1929, πως η εικόνα είχε πολύ μικρό μέγεθος, 4 εκατοστά ύψος και 3 πλάτος, και ήταν ζωγραφισμένη με τεχνοτροπία Ραφαηλικής τέχνης που θυμίζει Αναγέννηση. Πάνω της ήταν γραμμένη η χρονολογία 1654. Ήταν στολισμένη με ερυθρόχρωμες πέτρες, από τις οποίες οι περισσότερες είχαν κλαπεί ήδη την εποχή που γράφτηκε η ιστορική αναφορά. Το επαργυρωμένο περίβλημά της είχε σκαλισμένους αγγέλους.

Μέσα από τις εξορμήσεις μας στη φύση και τα αξιοθέατα της περιοχής της Λίμνης Πλαστήρα πήραμε μια γεύση από τη ζωή σε ήσυχα μέρη, μέσα στον καθαρό αέρα, στα ψηλά δέντρα και στα γαλήνια νερά. Ζηλέψαμε του ντόπιους για την ηρεμία τους, τα αυθεντικά φαγητά που απολαύσαμε τόσες μέρες και τις όμορφες ασχολίες τους.

Λίγο πριν φύγουμε, πεταχτήκαμε στην Καρδίτσα και δοκιμάσαμε ένα ακόμα γλυκάκι. Συνδυασμός παραδοσιακής γεύσης και σύγχρονη τεχνικής, ήταν ό,τι χρειαζόταν για να προετοιμαστούμε για την επιστροφή πίσω στην πολύβουη καθημερινότητά μας!

Διαβάστε πρώτοι κάθε νέο μας άρθρο!

Βρείτε μας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσής μας:

• Instagram: @eatdessertfirstgreece 
• Facebook profile: Giorgos Eliza Vlachakis
• Facebook page: eatdessertfirstgreece
• Twitter: @eatdessert1stGr
• Pinterest: eatdessert1stGr
• WordPress: Eat Dessert First Greece
• LinkedIn: Eliza Neofytou
• Reddit: eatdessertfirstgr

Ακολουθήστε μας συμπληρώνοντας το email σας στο πεδίο στο κάτω μέρος της ιστοσελίδας μας, για να σας έρχεται με email κάθε νέο μας άρθρο μόλις κυκλοφορήσει. Μην ξεχάσετε να κάνετε επιβεβαίωση της εγγραφής σας, στο email που θα σας έρθει! 🤗 Όσοι είστε κι εσείς wordpress bloggers, πατήστε απλώς follow.